Pes etme!

Tek basina cekip gitmek mi zor olan yoksa kalip savasmak mi?

Insanlar güvendikce mi yeniliyor yoksa kaybetdikce mi gücleniyor?

Herkez gün gelir kaybeder, yere düser emeklemeye baslar. Yavas yavas tipki bir kücük cocuk gibi yeniden yürümeyi ögrenir ve hizlanir. Yasam da tam olarak böyle aslinda, düsmek hayata maglup olmak degil önemli olan, asil mesele yeniden ayag kalkip kosa bilmekte.

Öyle Insanlar var ki, tek bir yenilgi yetiyor onlari yerle bir etmek icin, hic bir caba sarf etmiyorlar tekrar yürüye bilmek icin, belkide tekrar düsmekten korktuklari icindir ama unutuklari birsey var, kücük cocuklar bile düstüklerinde dizleri kanasa bile pes etmiyorlar, tekrar deniyorlar, belki bir el ariyorlar onlara destek olmasi icin, yardim istiyorlar. Bizler gibi konusmadan belkide aglayarak anlatiyorlar dertlerini ama pes etmiyorla, yardim istemekten utanmiyorlar cünkü cocuklar utanmak, cekinmek nedir bilmezler. Tek basina yol alamiyorsan yardim almak, sevdiklerinden, ailen, yada arkadaslarindan bir yardim eline uzanmak hic de zor degil.

Her derdin bir caresi, her serin arkasinda da bir hayir vardir. Hic kimse zorluklar ile tek basina savasmak zorunda degil! Insanlarin yapacagi en büyük yanlis kendi baslarina cikmaz bir sokaga girip kendilerini bitirmesidir. Hayatta kötü giden seyleri belkide bizler yanlis yorumluyoruzdur, belki kötü dedigimiz olaylar bizim iyiligimizedir, yanlis düsündügümüz icin bu kadar karamsariz belkide…
Yada kimi zaman cok düsünüp kalbimizin sesini dinlemedigimiz icin oluyor bütün bunlar. Kimi zaman aklini durdurup kalbini dinlemelisin yoksa pismanligin, keskelerin ömür boyu pesini birakmaz!